[ OS ] ปาร์คจินยองเป็นคนขี้เกียจ #ICBNIOR

ข้อมูลเบื้องต้น

xx x xx

x จบในตอน x

ปาร์คจินยอง เป็นคนขี้เกียจ

เขาขี้เกียจที่จะหาที่พักหลังจากที่เขาได้งานจากการฝากฝังของคนคนเป็นพี่

ดังนั้นแล้ว เขาจึงพักอยู่ที่หอพักเดิมตั้งแต่เมื่อครั้งเป็นนักศึกษา

แม้ว่าการเดินทางจะใช้เวลาแต่เขาก็ขี้เกียจเกินกว่าจะลากขาไปตระเวนหาที่พักใหม่

ขาเรียวที่ก้าวไปตามแนวฟุตบาธหยุดชะงักลงเล็กน้อย เมื่อหยาดฝนพรมลงบนพื้น

หยดน้ำเม็ดเล็กไม่ได้ทำให้ปาร์คจินยองสะดุ้งสะเทือน เขายังคงเดินต่อไปปล่อยให้หยดน้ำซึมซับลงไปบนเชิ้ตตัวบาง

อันที่จริงเขามีร่มอยุ่ในกระเป๋าแต่เขาก็ขี้เกียจเกินกว่าจะหยิบมันขึ้นมา เพราะอีกไม่กี่สิบก้าวก็จะถึงจุดรอรถระจำทาง

หยาดฝนเม็ดถี่ขึ้นเมื่อเขาถึงจุดรอรถที่มันมีเพียงป้ายบอกสายรถประจำทางที่วิ่งผ่าน ไม่มีที่นั่งให้ผู้โดยสารและไม่มีหลังคาเพื่อกันแดดกันฝนเหมือนที่อื่นๆ แต่ถึงกระนั้นเขาก็ยังคงขี้เกียจที่จะหยิบร่มออกมากาง

ร่างเล็กเขยิบยืนใต้ร่มไม้หวังจะให้กิ่งก้านที่แผ่ขยายช่วยบดบังเม็ดฝนที่ร่วงหล่น หากแต่นั้นคงเป็นความคิดที่ผิดถนัด เมื่อหยดน้ำที่สะสมอยู่บนยอดใบร่วงพรูลงใส่กระหม่อมกลมให้เส้นผมที่เงางามเลียบลู่

ฝนหยุดตกแล้ว ….อ่า ไม่สิ มันยังตกอยู่

ดวงตากลมที่เหม่อมองรอบตัวด้วยความสงสัย มือเรียวเล็กยื่นไปสัมผัสหยาดฝนตรงหน้า

เปียก มือเขามันยังเปียก นั่นแสดงว่าฝนมันยังคงตกอยู่

แล้วทำไม รอบข้างเม็ดฝนยังคงร่วงหล่นแต่เขากับไม่รู้สึกถึงความเย็นวาบของหยาดฝนที่หยดลงบนตัว ตากลมละสายตาจากสิ่งตรงหน้า หัวกลมสวยแหงนเงย

ปรากฏผืนผ้าสีดำขึงแน่นไปตามโครงลวดกางกั้นหยาดฝนให้เขา

ปาร์คจินยองไล่มองไปตามโครงก้านจนมาหยุดลงที่เจ้าของมือแกร่งที่ยึดจับยึดตัวด้ามไว้

ดวงตาเรียวจ้องมองเขาราวกับจะดุ

เราคงจะรู้จักกัน หากแต่เขาก็จำไม่ได้และขี้เกียจเกินกว่าจะนึกว่าเคยพบเจอกันที่ไหน

“ขอบคุณครับ” แต่เขาก็ไม่ได้ขี้เกียจเกินกว่าจะเอ่ยคำขอบคุณไปตามมารยาท

รถประจำปาดเข้าที่ป้ายประจำทางด้วยความรวดเร็วและใช้ความเร็วในระดับเดียวกันในการออกตัวออกจากที่ที่เคยจอด

นั่นทำให้ปาร์คจินยองที่ยังไม่ทันจะหย่อนก้นลงตรงเบาะที่นั่งเสถลา ก่อนที่เจ้าของร่มคนเมื่อครู่จะจับยึดแขนเขาไว้ ทำให้เขาไม่ต้องอับอายกับการล้มตึงไปกับพื้น

“ระวังหน่อยสิ” เสียงเข้มกระซิบบอก ปาร์คจินยองเพียงเหลือบมองเจ้าของเสียงก่อนจะเอ่ยขอบคุณเสียงเบาหวิว

ดุจัง

เจ้าของร่มทำงานที่เดียวกับเขา พูดให้ถูกคือนั่งทำงานอยู่ฝั่งตรงข้ามกับเขานี่เอง มาทำงานใหม่หรือว่าอะไรกันนะ ทำไมเขาไม่คุ้นเลย

ตากลมเหลือบมองกองแฟ้มเอกสารที่กองระเกะระกะไปทั่วโต๊ะ  แล้ววกกลับมามองที่โต๊ะตัวเองที่แสนจะโล่ง

มือบางเปิดแฟ้มเอกสารเพียงหนึ่งเดียวที่วางอยู่ ไล่ตรวจอักขระอักษรสากลพรางลงมือพิมพ์คำแปลในภาษาที่ตนคุ้นเคย

บ่อยครั้งที่รับรู้ถึงสายตาของเจ้าของโต๊ะฝั่งตรงข้ามที่มองมา หากแต่ปาร์คจินยองก็เฉยเสีย

ปาร์คจินยองกำลังโดนตาม ถ้าเขาไม่ได้คิดไปเองน่ะนะ

เจ้าของร่มคันเมื่อเช้าที่ควบตำแหน่งเพื่อนร่วมงานของเขาเดินตามเขามาตั้งแต่เลิกงานแล้ว

แต่จะว่าไปเมื่อเช้าก็เจอกัน บางทีเขาอาจจะอยู่แถวนี้เหมือนกันก็ได้ เขาเองก็ขี้เกียจจะคิดมากให้วุ่นวาย

แต่จะไม่คิดก็ไม่ได้แล้วล่ะ ในเมื่อผู้ชายคนนั้นกำลังไขประตูเข้าห้องของเขา

“คุณครับ นี่ห้องผม”

“นี่ก็ห้องผมเหมือนกัน”

“เราเป็นเมทกันหรอครับ”

ชายคนนั้นไม่ได้ตอบคำถามหากแต่ผลักประตูเข้าห้องไปเสียดื้อๆ

“นี่คุณ”

ปาร์คจินยองส่งเสียงเรียก

ชายคนนั้นหันมาก่อนที่ใบหน้านิ่งจะส่งยิ้มอ่อนหวานมาให้

มันเป็นยิ้มที่เขาคุ้นเคย

ใช่แล้ว

“พี่แจบอม”

“ว่าไงคนเก่ง”

“ผ...ผมขอโทษ”

“ไม่เป็นไร”

“ฮึก ผมขอโทษ”

ร่างเล็กสะอื้นไห้โผเข้ากอดอีกคนในห้อง อกแกร่งทำหน้าที่ซับน้ำตาที่ไหลริน มือหนาลูบปลอบประโลมเด็กน้อยในอ้อมกอด

ปาร์คจินยองไม่ใช่คนขี้เกียจ หากแต่แค่เป็นคนขี้ลืมก็เท่านั้น

ลืมว่าตัวเองเรียนจบมาได้ 5 ปีแล้ว

ลืมว่าตัวเองไม่ได้มีหน้าที่แค่แปลเอกสารหากแต่เป็นหุ้นส่วนสำคัญ

ลืมแม้กระทั่งคนรักที่อยู่ด้วยกันมาหลายปี

แต่ถึงอย่างนั้นอิมแจบอมก็ยังอยู่กับคนขี้ลืมไม่ไปไหน

แต่ถึงอย่างนั้นอิมแจบอมก็ยอมทิ้งห้องชุดสุดหรูมาอยู่ห้องเช่าราคาถูก

แต่ถึงอย่างนั้นอิมแจบอมก็ยอมทิ้งรถยนต์คันหรูไปโหนรถโดยสารประจำทาง

แต่ถึงอย่างนั้นอิมแจบอมก็ก็ยอมทิ้งห้องทำงานแอร์เย็นฉ่ำมานั่งปะปนกับพนักงาน

แต่ถึงอย่างนั้นอิมแจบอมก็ยังคงรักปาร์คจินยองไม่เปลี่ยนไป

/////

OS วูบ ตอนยืนหลบฝนอยูใต้ต้นมะขามเมื่อปีที่แล้ว

หน้าฝนกลับมาอีกทีก็คิดถึงเลยหยิบมาเขียนให้มันจบสักที

#ICBNior

  เพิ่มเติม

ความจริงแล้วจินยองเป็นอัลไซเมอร์นะคะ แจบอมไม่อยากเป็นสภาพแวดล้อมน้องค่ะเลยเป็นตัวเองที่ย้ายเข้ามาอยู่กับน้องเอง

เพื่อเป็นการรักษาค่ะ ถ้าเกิดย้ายไปอยู่ที่ไปแล้วถ้าเกิดอาการกำเริบอีก น้องอาจจะอาละวาดได้ค่ะ เพราะผู้ป่วยอัลไซเมอร์มีอาการหงุดหงิดรุนแรงร่วมด้วยค่ะ

  CR.SQW